رله SSR

رله حالت جامد (SSR- Solid State Relay)، کلیدی الکترونیکی است که متشکل از عناصر نیمه‌هادی قدرت مانند ترانزیستور، تریستور یا ترایاک می‌باشد. ورودی رله‌های حالت جامد اغلب DC می‌باشد ولی خروجی آن‌ها مانند رله‌های الکترومکانیکی می‌تواند AC یا DC باشد. ( برخلاف رله‌های الکترومکانیکی، در زمان خرید SSR ها، باید نوع خروجی مشخص باشد)

رله‌های الکترومکانیکی، دو بخش بوبین(مدار فرمان) و کنتاکت (مدار قدرت) دارند، در رله‌های حالت جامد (SSR) نیز همین دو بخش وجود دارد که معمولاً توسط یک اپتوکوپلر (ایزوله نوری) از یکدیگر ایزوله شده‌اند. در رله‌های حالت جامد، به جای استفاده از نیروی الکترومکانیکی، از نیمه‌هادی‌ها برای سوئیچ بار استفاده می‌شود.
تفاوت SSR با   EMR :

بر خلاف رله‌های الکترومکانیکی که از سیم‌پیچ‌ها، میدان‌های مغناطیسی، فنرها و کنتاکت‌های مکانیکی برای انجام عملکردشان و تغییر منبع تغذیه استفاده می‌کنند، SSRها هیچ بخش متحرکی ندارند و به جای این قطعات، از ویژگی‌های الکتریکی و نوری نیمه‌رساناهای حالت جامد برای انجام سوئیچینگ و جداسازی ورودی به خروجی خودشان، استفاده می‌کنند.

SSRها شبیه رله‌های الکترو-مکانیکی معمولی، جداسازی کاملی بین کنتاکت‌های ورودی و خروجی‌شان ایجاد می‌کنند و خروجی آن‌ها شبیه یک کلید الکتریکی معمولی عمل می‌کند؛ زیرا هنگام نارسانایی یا حالت باز، دارای مقاومت بسیار بالا و در حد بی‌نهایت است و در هنگام رسانایی یا حالت بسته، مقاومت پایینی از خود نشان می‌دهد.

SSRها را می‌توان برای تغییر جریان‌های DC و AC طوری طراحی نمود که در آن‌ها به جای کنتاکت‌های باز معمولی یا NO، از SCR، TRIAC یا خروجی ترانزیستور سوئیچینگ استفاده شود.

با این‌که رله‌های SSR و رله‌های EMR اساسا در این که ورودی ولتاژ پایینشان به صورت الکتریکی از خروجی‌ای که بار الکتریکی را سوئیچ و کنترل می‌کند، شبیه هم هستند، تفاوت‌هایی هم وجود دارد.

کنتاکت‌های رله‌های الکترومکانیکی به ویژه رله‌های بزرگتر ، چرخه عمر محدودی دارند، می‌توانند فضای زیادی را اشغال کنند و سرعت سوئیچ کندتری را ارائه دهند. در حالی که رله های SSR چنین محدودیت‌هایی را ندارند.